Kartki z dziennika doktora Twardego

Pierwsze wydanie wspomnień okupacyjnych Juliana Aleksandrowicza ukazało się w 1962 roku czyli wtedy, gdy dzielenie się tymi przeżyciami z innymi nie było zjawiskiem powszechnym. Potem było wydanie rozszerzone w 1967, trzecie w 1983 i czwarte w 2001.
Wznowienie tych wspomnień może liczyć na nowych czytelników w zupełnie już odmiennej sytuacji, dużego zainteresowania okupacyjnymi wspomnieniami Żydów.
Książkę a tym samym biografię autora wyróżnia spośród innych to, że Aleksandrowicz po przejściu, wraz z rodziną, gehenny w krakowskim getcie brał udział w kampanii wrześniowej, potem wstąpił do oddziałów partyzantki AK i walczył na kielecczyźnie. Są to zatem, jak twierdzi autor: wspomnienia krakowskiego getta i z lasu. Doktor Twardy to partyzancki pseudonim.
Posługując się formą dziennika lub opowiadania tworzy Aleksandrowicz zapis o charakterze autobiograficznego i historycznego świadectwa, przejmujący autentyzmem i prawdą tamtych czasów.
Posłowie napisał Władysław Bartoszewski.
Ocalałem kilka razy w sytuacjach indywidualnego zagrożenia, w których, zgodnie z zasadami logiki, nie miałem prawa ocaleć. Poczucie darowanych dodatkowych lat życia uświadomiło mi, że sensu istnienia należy poszukiwać w życiu dla innych.
Julian Aleksandrowicz
Kartki z dziennika doktora Twardego dedykowane są ludziom prawdziwym: lekarzom, pedagogom, artystom i robotnikom, socjalistom, ludowcom, żołnierzom akowskiej partyzantki, działaczom społecznym konspiracyjnej Rady Pomocy Żydom, słowem, tym wszystkim, którzy swym zachowaniem w tragicznych latach okupacji przywrócili prześladowanym wiarę w sens człowieczeństwa.
Jeden z bohaterów opowieści doktora Aleksandrowicza majster murarski Adamski wyznawca zasady tyle człowiek wart, ile drugiemu może pomóc, przypłacił życiem próby praktycznego realizowania tej maksymy.
Autor zalicza go do mędrców prawdziwych, a więc ludzi, którzy w trosce o drugiego człowieka znajdują sens istnienia.
Władysław Bartoszewski, "Posłowie"
Julian Aleksandrowicz, pseud. Doktor Twardy (1908 -1988) wybitny lekarz internista, hematolog, filozof medycyny, prekursor polskiej myśli ekologicznej. W 1933 ukończył Wydział Lekarski Uniwersytetu Jagiellońskiego. Podczas II wojny światowej walczył w kampanii wrześniowej. Przez trzy lata był więziony w getcie krakowskim, z którego uciekł i został aktywnym członkiem Armii Krajowej, odznaczony później Virtuti Militari. Wieloletni kierownik Kliniki Hematologicznej Akademii Medycznej w Krakowie. Lekarz uczony i humanista, lekarz pasjonat, lekarz przyjaciel, człowiek o głębokiej wiedzy i wielkim sercu. Autor książek, m.in.: "Nie ma nieuleczalnie chorych", "Sumienie ekologiczne", "Wszechstronna nadzieja", "Kuchnia i medycyna" z Ireną Gumowską oraz z G. Dudą "U progu medycyny jutra". W milenijnym plebiscycie zorganizowanym przez Radio Kraków, Gazetę Wyborczą i Telewizję Kraków otrzymał tytuł Krakowianina XX wieku.