Ursula Wirtz przedstawia w Umieraniu i stawaniu się podejście psychologiczno-duchowe do rozumienia i leczenia traumy. Jest w tym głęboko interdyscyplinarna jej wielostronne przygotowanie psychologiczne sprawia, że z łatwością posługuje się językami różnych teorii, a jej tekst staje się miejscem ich spotkania i współpracy. Opisując charakter doświadczenia traumatycznego często sięga do języka poezji, mitu i baśni, co sprawia, że jej książka staje się bliska nie tylko czytelnikowi poszukującemu psychoanalitycznego opisu pracy z traumą każdy może odnaleźć w niej opowieść o własnym doświadczeniu zbyt trudnym, aby wyrazić je słowami.
Przedstawiając perspektywę psychoanalizy jungowskiej Ursula Wirtz sięga do jej podstaw osobistego doświadczenia i teorii Carla Gustava Junga. Prawdopodobnie nikt przed nią nie dokonał tak głębokiej analizy tego, jak dziecięca trauma Junga odcisnęła się na kształcie jego późniejszej psychologii. Czytelniczki i czytelnicy, którzy znają Wspomnienia, sny, myśli i Czerwoną Księgę C.G. Junga, znajdą tu pogłębioną interpretację zarówno historii jego życia, jak i analizę symboliki tych książek w kontekście doświadczenia traumatycznego.
Opisując perspektywę duchową i kliniczną w pracy z traumą Ursula Wirtz bazuje na swym bogatym doświadczeniu osobistym i klinicznym. Jej pochodzenie i doświadczenia powojenne oraz późniejsza praca analityczna i superwizyjna z osobami, które doświadczyły wojny i ludobójstwa nadają jej książce głęboki zbiorowy kontekst, tak potrzebny nam współcześnie.
Być może najważniejszy w Umieraniu i stawaniu się jest język książki podobnie jak Donald Kalsched w Wewnętrznym świecie traumy Ursula Wirtz opisuje pracę ze straumatyzowanymi osobami z czułością, a psychologiczny język, którego używa sam w sobie staje się narzędziem zmieniającym podejście do cierpienia.