Prezbiterzy, czyli starsi, stanowili istotny element struktury Kościoła od samego początku jego istnienia. Wraz biskupem, z którym łączyło ich kapłaństwo, kierowali wspólnotą, sprawując w niej najważniejsze funkcje sakralne i duszpasterskie. Sposób ich wyłaniania, wymagania, jakim musieli sprostać, i relacje z innymi członkami wspólnoty były coraz precyzyjniej określane w powstającym prawie kościelnym. Sam urząd przechodził stopniową ewolucję, która nieco inaczej wyglądała w tradycji wschodniej, niż w zachodniej. Najbardziej widocznym elementem tych różnic jest podejście do celibatu, który w Kościele zachodnim stał się obowiązujący. W pracy uwaga została skupiona w większym stopniu na historii kształtowania się tego urzędu, a w mniejszym na teologii, która tylko została zaznaczona. Jednakowoż w literaturze polskiej ten drugi aspekt zwłaszcza teologia kapłaństwa jest bardzo bogato reprezentowany, a to opracowanie skupia się na tym, co było bardziej zaniedbane. Studium oparte zostało na tekstach źródłowych, co umożliwia weryfikację danych.