Niniejsza praca składa się z dwóch części. Pierwsza stanowi studium dotyczącego Wiktora i jego Kroniki. Zarysowano tam historyczną panoramę epoki ze szczególnym uwzględnieniem sporów chrystologicznych. Następnie autor odtwarza biografię Wiktora, by potem poddać analizie poszczególne kwestie związane z jego dziełem. Na drugą część dzieła składa się tekst Kroniki wraz z polskim przekładem i rozbudowanym komentarzem historycznym. Wydanie tekstu łacińskiego źródła jest pierwszym, które uwzględnia nie tylko rękopisy hiszpańskie, ale również lekcje z Liber canonum kardynała Deusdedita, które wydają się być poprawniejsze od tradycji hiszpańskiej.
Kronikę należy traktować przede wszystkim jako dzieło związane z historią Kościoła, wydarzenia polityczne tworzą w niej podstawowe ramy, w których rozgrywają się wydarzenia eklezjalne, jednak Wiktor nie dbał o ich precyzyjne datowanie. Ponadto Kronika oparta jest na bardzo wąskiej bazie źródłowej, w znacznym stopniu na greckiej Historii Kościoła Teodora Lektora, a ponieważ Wiktor nie zawsze radził sobie z jej wyszukaną greką, w dziele swym zawarł wiele informacji zniekształconych, co znów nakazuje ostrożność w korzystaniu z Kroniki. W końcu nieskrywane zaangażowanie się autora w opisywany przez siebie spór wpływa na zniekształcenie wielu informacji, Wiktor modeluje bowiem przeszłość w taki sposób, aby uzyskać u swych czytelników oczekiwaną postawę wobec spornych kwestii.