Nie ulega wątpliwości, że do zadań państwa należy ochrona bezpieczeństwa swoich obywateli. Niezbędne jest zatem ustalenie statusu jednostki w warunkach regulacji prawnych zapewniających ochronę bezpieczeństwa personalnego, ale także publicznego oraz wskazanie nowych zasad działania administracji publicznej, w tym dookreślenie granic ingerencji władz publicznych. Realizowane przez organy państwa niektóre zadania mogą stanowić istotne ograniczenie ochrony prawnej życia prywatnego jednostki, gwarantowanej w art. 47 Konstytucji RP. W tym sensie istnieje naturalna antynomia pomiędzy bezpieczeństwem państwa a prywatnością jednostki, wolnością jednostki od państwowej ingerencji. Społeczeństwo niewątpliwie skłonne jest zrzec się części swojej wolności w zamian za bezpieczeństwo. Ustępstwa te są tzw. elementem umowy społecznej. Wyzwanie natomiast stanowi ustalenie wzajemnych granic ustępstw pomiędzy wolnością a bezpieczeństwem. Ile od jednostki można oczekiwać zrzeczenia się praw do wolności w imię bezpieczeństwa wspólnego i odwrotnie, na ile można odstąpić od realizacji polityki bezpieczeństwa, aby zapewnić konieczny zakres wolności.