Obszernym biogramem Profesora poprzedziliśmy poprzedni tom wspomnień. Tutaj jedynie skoncentrujemy uwagę na wydarzeniach obejmujących lata 1914-1939. Przed wybuchem Wielkiej Wojny Babiński był aplikantem adwokackim i "kandydatem do posad sądowych". Wojna zburzyła spokojny, zaprogramowany tryb życia, stanowiła dla milionów tragedię. Babiński musiał odnaleźć się w tej nowej rzeczywistości. Leon Babiński studiował prawo w Paryżu i Moskwie. W latach 1913-1918 pracował w wyuczonym zawodzie, od 1917 roku współtworzył polskie sądownictwo na stosunkowo ważnym stanowisku sekretarza Sądu Najwyższego. 1 stycznia 1919 roku podjął służbę w dyplomacji i pozostał w niej całe dwudziestolecie. Cały ten czas pracował także naukowo. W charakterze docenta, następnie profesora, wykładał w Szkole Głównej Handlowej, Szkole Nauk Politycznych oraz incydentalnie na innych uczelniach warszawskich. Założył rodzinę, w 1927 roku ożenił się z lwowianką Marią z Rutowskich (1899-1969), córką byłego wiceprezydenta i przejściowo prezydenta Lwowa.