Wieśniak paryski

Jedno z arcydzieł surrealizmu z lat jego niewinności. Powieść wciąż tak świeża, jakby czas się jej nie imał, liryczna, pogodna i prowokująca, kreuje legendę Paryża, od której nikt się już nie uwolni. Przed 90 laty była rewelacją nowego spojrzenia, do dziś uczy patrzeć oczyma poety na codzienność.
Wieśniak paryski został napisany we wczesnym, surrealistycznym okresie twórczości Louisa Aragona. Polski tłumacz Wieśniaka tak pisze o tej entuzjastycznie chwalonej, wciąż (po niemal 90 latach od francuskiej premiery) otoczonej względami czytelników książce:Nazywa się [ją] powieścią-poematem, gdzie rzeczywistość graniczy z obrazami wizjonera, opowieścią o poszukiwaniu cudów codzienności na ulicach Paryża, jednym z najwyższych osiągnięć Aragona nadrealisty.
Wieśniak paryski jest bowiem świadectwem potrójnym: to nowoczesna kronika Paryża, kronika ruchu dada i surrealizmu z ich bohaterskiej epoki, wreszcie zapis obrazów i przywołujących je słów-haseł, które [] będą Aragonowi towarzyszyć w całej poetyckiej drodze. []
Relacja urzeczonego przechodnia staje się tu [] dokumentem narodzin nowoczesnego mitu miasta, jego tragizmu i odurzającej aury, w której pragnienie miłości miesza się z przeczuciem katastrof. []
Wieśniak paryski jest [] cennym źródłem wiedzy o stanie myśli i ducha charakteryzującym środowisko poetów i malarzy skupionych wokół Andr Bretona. [] w Wieśniaku paryskim poczucie codziennej cudowności osiąga nieporównaną różnorodność i fascynującą siłę. Powaby i tajemnice Paryża budzą w Aragonie pasję, którą przekazuje nam z mistrzostwem tak doskonałym, że aż zapomina się o nim podczas czytania.