Kończę Zapiski w pierwszych dniach bestialskiego ataku Władimira Putina na Ukrainę. [...] Wśród straszliwych obrazów bestialstwa, barbarzyństwa, okrucieństwa, wobec aktów cierpienia, które zapierają oddech, widząc szaleństwo i bezwzględność przywódcy, przeraziła mnie wiadomość o wielkim społecznym poparciu dla wywołania tej wojny. [...]
Z tego właśnie powodu wspominanie Moskali, którzy stali mi się bliscy, przedstawicieli rosyjskiej inteligencji, reprezentujących najwyższą kulturę, wrażliwość, ciekawość innych i tolerancję, okazało się potrzebą jeszcze silniejszą niż na początku prowadzenia Zapisków. To o nich myślę w tych pełnych grozy dniach, przekonany, że, gdyby żyli, byliby, równie jak my, przerażeni, ale przede wszystkim pełni wstydu i bólu, najgłębiej rozgoryczeni, widząc obraz dzisiejszego Rosjanina, który kolejny raz staje naprzeciw cywilizowanego świata.