Barbara Gruszka-Zych, autorka ponad dwudziestu tomików poetyckich i książek reportażowych, zadebiutowała w roku 1989 arkuszem Napić się pierwszej wody. Od tego czasu mocno wpisała się swoją liryką nie tylko w pejzaż literacki na Górnym Śląsku i w Zagłębiu Dąbrowskim, ale równie intensywnie zaznaczyła swoją obecność w przestrzeni ogólnopolskiej. Chętnie wydawana, jest również tłumaczona na języki obce, a jej aktywność na łamach prasy literackiej i w czasie licznych spotkań świadczy o dużej popularności. Poetka uprawia lirykę cichą, odwołuje się do doświadczeń intymnych, manifestuje siłę kobiecości i żarliwość wyznania religijnego. Ekspresja uwydatniona przez oszczędność słów, troska o celność metafory, a jednocześnie dążenie do myślenia obrazami wydają się największą siłą tych skromnych wierszy, pisanych poza modnymi konwencjami i stylami. Detale są w tej poezji związane z podmiotem kobiecym, a eksponowanie piękna ciała i ubioru zawsze wiążą się z wielką temperaturą uczuć. Widać to choćby przez tytuły tomików, których lekkość niekiedy jest przyćmiewana, dzieje się tak wtedy, kiedy miłość musi się zmierzyć ze śmiercią.
[Fragment]