Katarzyna Fazan, przez systematyczne analizowanie PQ, zrobiła wiele dla rozwoju badań nad scenografią. Jej eseje w Didaskaliach zawsze obejmowały trzy aspekty: po pierwsze omawiały polską ekspozycję; po drugie analizowały całość PQ (co, ze względu na obszerność tego zdarzenia, nie jest rzeczą prostą); po trzecie, najważniejsze chyba pokazywały kontekst światowy, w jakim działają polscy twórcy. Fazan nie analizuje scenografii, która jest zabudową sceny, ale w swoich rozważaniach kieruje się twierdzeniem Borisa Kudliki, że scenografia jest dzisiaj samowystarczalną instalacją wyposażoną w ekspresyjną narrację i dramaturgię i dlatego ekspozycje () wymagają od zwiedzających (a często raczej uczestników) coraz większych kompetencji, coraz większej otwartości na eksperyment. Autorka pokazuje przemianę drogi zwiedzającego od obserwacji do partycypacji (). I to zjawisko z biegiem lat (książka obejmuje sześć edycji PQ kalendarzowo to jest 20 lat) narasta wręcz lawinowo, stawiając pojęcie scenografii w sytuacji granicznej. Stajemy tu pomiędzy koncepcjami wystaw scenograficznych jako katalogu śladów po przedstawieniach (takie były pierwsze polskie ekspozycje) a dzisiejszym doświadczeniem odczytywania przedstawienia przez tropienie zakładanych relacji z odbiorcą. Z recenzji prof. dr hab. Magdaleny Raszewskiej