Poważnie w sprawie pytań
Mamy wielkie szczęście, jeśli nasze dziecko o coś nas pyta. To kapitalny dowód zaufania, powód do zadowolenia, że (jeszcze albo w ogóle) jesteśmy dla niego wiarygodnym i niekłopotliwym źródłem informacji. Od tego, czy to docenimy i sprawę będziemy traktować poważnie, zależy, czy o to, co dla niego ważne, będzie chciało nas pytać.
Poważnie, czyli jak? Tak jak na to zasługuje. Z uwagą, słuchając, słysząc. Nie odganiając znaków zapytania jak uprzykrzoną muchę, nie udając, że wiemy więcej, niż wiemy, nie kombinując, jakby to powiedzieć, żeby nie powiedzieć. Dzieci oprócz miłości, akceptacji i zrozumienia potrzebują prawdy. Zawsze. Nawet jeśli mówienie jej jest dla nas trudne albo niewygodne. Nawet kiedy się wstydzimy albo musimy przyznać, że nie mamy o czymś pojęcia. Z nieprawdy, z hipokryzji albo z mądrzenia się dzieci zawsze nas rozliczą. I odpłacą. Niemówieniem, nieufaniem, właśnie niepytaniem. A pytań do zadania, zanim pojawi się dorosłość, jest dużo. Właściwie nieskończenie wiele. Warto załapać się chociaż na kilka, zanim poczujemy żal, że nasze tak wcześniej wciąż o coś pytające dziecko już nas o nic nie pyta.