Historia szachów miała szachową gorączkę w każdym pokoleniu. Celem książki jest próba zmierzenia i zrozumienia tego społecznego fenomenu zainteresowania szachami. Opracowanie adresowane jest nie tylko do szachistów (graczy, instruktorów, trenerów), lecz także do ich rodzin oraz wszystkich niegrających w szachy. Zastosowałem metodę autoetnografii: opowiadam, jak reżyserowałem żywe szachy, jak prowadzić lekcje szachów w szkole średniej, czym są dziś e-szachy, jak wykorzystać filmy szachowe w edukacji; proponuję stosowanie Chess VR i innych gier w muzeach. Ostatni rozdział to przestroga omawiam wybrane wypadki szachistów (wydarzenia z historii, filmów i doświadczenia). Mam nadzieję, że zachęcę pedagogów, twórców sztuki i animatorów kultury do wykorzystywania królewskiej gry nie tylko w funkcji ludycznej, ale także ze względu na jej aspekt historyczny i kulturowy.