A jednak wiatry chłodzą moje skronie

Wiersze Alicji Przepiórki zapraszają do świata, który dziś zdaje się niemożliwy do pomyślenia. Zdaje się bardzo starym, niewymiernie dalekim snem lub fantazją. Niemal wszystkie składniki tego świata: miejsca, postaci, zdarzenia, obrazy i słowa, wątki i tematy zdają się w niczym niepodobne do rzeczywistości trzeciej dekady dwudziestego pierwszego wieku naszej ery. Trzykrotnie sięgam po czasownik zdawać się, ponieważ zawiesza osobliwy most między przeżyciem a wspomnieniem, przytomnym a śnionym, faktem a fantazją. I właśnie na tym ruchomym moście chcą mieszkać wiersze, które czytamy.