Podmioty bezczynności

Temat monografii zrodził się z dwóch potrzeb: teoretycznej i społecznej. W refleksji nad bezczynnością nie chodziło o fetyszyzację stanu faktycznego bądź nihilistyczne kreślenie końca sprawczości, a raczej o krytyczny namysł nad tym, co nieudane, niesamodzielne, nibyczynne, nadczynne, niechlujne, impotentne, zanikające, jałowe, depresyjne, melancholijne, ubezczynniające, nieskuteczne, zaniechane, niewiadome lub występujące przeciwko bezczynności. Z jednej strony bezczyn może mieć potencjał twórczy, z drugiej zawsze jest czyjś: państwa, władzy, społeczności, instytucji, grupy, wspólnoty, jednostki, twórcy.