Praca Joanny Bachury prezentuje się imponująco. Autorka łączy wysokie kompetencje badacza radia z szeroką wiedzą o podstawowych zjawiskach i głównych dyskusjach na tematy kultury współczesnej. Wieloaspektową refleksję o słuchowisku radiowym wpisuje w problematykę aktualnych przemian współczesności. Propozycje teoretyczne oraz analityczne wspiera gruntowną znajomością radiowej praktyki komunikacyjnej [...]. Autorka uważnie przygląda się zarówno opartej na znakomitej tradycji i działalności Teatru Polskiego Radia jak pierwszym próbom teatralnych spektakli w stacji komercyjnej Radia TOK FM; przedstawieniom emitowanym w cyklicznych programach Polskiego Radia, będących elementem wielkiej syntagmy, wpisanym w konkretne dni tygodnia i godziny dnia jak słuchowiskom nagrywanym na CD czy w formacie MP3, i przez to uniezależnionym od kalendarza stacji nadawczych [...]. Współczesne słuchowisko ujmowane jest trafnie jako fragment komunikacji społecznej. Jednocześnie Joanna Bachura traktuje słuchowisko radiowe jako gatunek artystyczny, chce w teatrze radiowym widzieć sztukę, chce uczestników praktyki słuchowiskowej wpisać w przestrzeń komunikacji artystycznej.