"Dziwią się co jeszcze robię wKościele
jedni chcieliby mnie wypchać
inni kpią: miał być kamyczkiem
ruszającym lawinę a zmiażdżono go na pył
Trzyma mnie klucz do tabernakulum pod gruzami
()
tylko ztajemnicą da się wytrzymać"
Alfred Wierzbicki w tomie Szyszka pinii pyta o to, gdzie jest Bóg, gdy w Buczy i Mariupolu giną niewinni? Czy łajdacy zostają biskupami, czy raczej biskupstwo czyni ich łajdakami? Dlaczego są tacy chrześcijanie, którzy dzieląc się opłatkiem, nie otworzą drzwi dla uchodźców? Kreśli intymny portret pustych miejsc, które zostawili po sobie ci, co odeszli, i godzi się z kruchością własnego ciała.
Wiersze Wierzbickiego to osobisty raptularz utrwalający ulotne epifanie, przenikliwy rachunek sumienia wystawiony współczesności, ale też hołd dla kultury klasycznej i wyznanie wiary na przekór świata, który wypełnia skandal ludzkiego cierpienia i bólu.
Alfred Marek Wierzbicki (ur. 1957) jest księdzem, filozofem, poetą. Od 1991 roku pracował na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, był dyrektorem Instytutu Jana Pawła II KUL oraz redaktorem naczelnym kwartalnika "Ethos". W październiku 2022, mimo że został uniewinniony, zdecydował się odejść z KUL na skutek działań komisji dyscyplinarnej, która oceniała krytyczne jego wypowiedzi, i pracuje na stanowisku profesora w Katedrze Etyki Instytutu Filozofii na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. Jest autorem licznych tomów poetyckich, monografii filozoficznych i zbiorów esejów. Zajmuje się w nich m. in. etyką walki bez przemocy, totalitaryzmem, demokracją, współczesną kondycją chrześcijaństwa, dialogiem międzyreligijnym, związkom literatury i filozofii.